Pierwszego lipca 2021 roku Papież Franciszek w Konstytucji Apostolskiej „Pascite gregem Dei” promulgował nowelizację księgi VI Kodeksu Prawa Kanonicznego - Sankcję w kościele. We wprowadzonych zmianach została zmieniona sekwencja kanonów na które powołuje się obecny zapis prawny, lecz przede wszystkim zmodyfikowano listę przestępstw za kóre członek Instytutu powinien być wydalony i za które może być wydalony. Również należało nowelizować niektóre kanony powiązani z kanonami księgi VI. Po zasięgnięciu opinii u Papieskiej Rady ds. tekstów prawnych i Kongregacji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, przepis kan. 695 §1 został znowelizowany w następujący sposób:
Sodalis dimitti debet ob delicta de quibus in cann. 1395, 1397 et 1398, nisi in delictis, de quibus in cann. 1395 §§2-3, et 1398 §1, Superior maior censeat dimissionem non esse omnino necessariam et emendationi sodalis atque restitutioni iustitiae et reparationi scandali satis alio modo consuli posse. (Członek powinien być wydalony z powodu przestępstw, o których w kan. 1397, 1398 i 1395, chyba że w wypadku przestępstw, o których w kan. 1395, §§ 2-3 i 1398 §1 przełożony wyższy uważa, iż wydalenie nie jest bezwzględnie konieczne, ponieważ i w inny sposób można zaradzić poprawie życia członka oraz wyrównaniu naruszonej sprawiedliwości i naprawieniu zgorszenia).
Należy zaznaczyć, że kanon 1398 § 1 mówi o przestępstwach określonych w prawodawstwie kanonicznym jako graviora (bardzie ciężkich). Są nimi relacje seksualne z niepełnoletnimi i osobami wrażliwymi. (vulnerabilis). Natomiast kanon 1395 §2-3 traktuje o innych ciężkich przestępstwach przeciwko szóstemu przykazaniu dekalogu popełnionych publicznie lub w połączeniu z użyciem przemocy, gróźb czy nadużywając swej władzy. Na pierwszy rzut oka wydaje się, iż prawodawca złagodził przepis karny rozszerzając listę przestępstw za które członek instytutu życia konsekrowanego nie koniecznie musi być wydalony z instytutu. Z innej strony należy pamiętać, że kanoniczne prawo karne ma za zadanie nie tylko ukarać winnego za popełnione przestępstwo lecz wyrównąć sprawiedliwość i naprawić zgorszenie oraz zaradziź poprawie życia delikweta. Z tego powodu obecny kanon daje więceje autonomiczności w podejmowaniu decyzji Wyższym Przełożonym Instytutów Życia Konsekrowanego, zdając się na ich rozeznanie w poszczególnych sytuacjach.
Należy też podkreślić, że obowiązek wyrównania naruszonej sprawiedliwości i naprawienia zgorszenia jak również stworzenie warunków do poprawy życia członka instytutu nie koniecznie prowadzi przez wydalenie. Szczególnie dotyczy to sytuacji przestępstw popełnionych z przed wielu lat, a których czas przedawnienia został wydłużony do 20 lat lub przedawnienie może być zupełnie derogowane, jak w przypadku przestępstw bardziej ciężkich.
W aktualnym ustawodawstwie kanonicznym Prawodawca, nadając większe uprawnienia Wyższym Przełożonym w podejmowaniu decyzji o wydaleniu lub nie członka instytutu, zachęca Przełożonych do wzięcia współodpowiedzialności instytutu za popełnione przestępstwa jego członka, aby decyzja o wydaleniu nie była swoistym umyciem rąk na zasadzie nie ma człowieka nie ma problemu.
Oczywiście odpowiedzialność karna leży zawsze na osobie która popełniła przestępstwo, lecz w strukturze hierarchicznej Kościoła odpowiedzialność moralną ponosi cały Instytut, a w szczególności jego przełożeni. Wyższy Przełożony Instytutu Życia Konsektowanego posiada władzę nad wszystkimi prowincjami, domami i członkami Instytutu (kan. 622 KPK), z tego tytułu na jago barkach spoczywa szczególna odpowiedzialność za Instytut i życie jego członków.
